Nie żyje Szewach Weiss. Znany ambasador miał 87 lat
Nie żyje Szewach Weiss, izraelski politolog, polityk i dyplomata, poseł do Knesetu i jego przewodniczący, ambasador Izraela w Polsce, kawaler Orderu Orła Białego, profesor nauk politycznych.
Fot. Cezary p, CC BY-SA 4.0 / Wikipedia
Urodził się w Borysławiu w województwie lwowskim (obecnie Ukraina) w rodzinie żydowskiej, jako Szejwach Weiss, syn Gitł i Meira Wolfa Weissa, właściciela sklepu spożywczego. W styczniu 1946 Weissowie przekroczyli nielegalnie granicę z Czechosłowacją, by przedostać się do Palestyny. Przez Bratysławę dotarli do Wiednia, po czym znaleźli się w obozie przejściowym niedaleko Linzu. Następnie przedostali się do Włoch i dotarli do Rzymu. 1 grudnia Weiss wypłynął z Genui do mandatu Palestyny.
Po przybyciu do Izraela zmienił imię na Szewach (w języku hebrajskim szewach oznacza „sława”). Skierowano go do szkoły rolniczej Hadassim niedaleko Netanji. Tam spotkał polskiego lewicującego Żyda, Micha’ela Kasztana, który stał się jego nauczycielem. To m.in. pod jego wpływem Weiss zbliżył się do lewicy.
W tym czasie zaczął uprawiać wyczynowo sport. W 1954 był jednym z najlepszych sportowców w Izraelu (trenował lekkoatletykę i podnoszenie ciężarów). Następnie rozpoczął służbę wojskową w armii izraelskiej, gdzie zaangażował się w życie kulturalne – jako podoficer do spraw kultury dla północnej części Izraela. Dosłużył się stopnia sierżanta. Później został dziennikarzem radiowym. Jednocześnie studiował na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie i Wydziale Prawa w Tel Awiwie.
W 1965 uległ wypadkowi samochodowemu, który zakończył jego karierę sportową. Był jednak jednym z pierwszych trenerów Miriam Sidranski, wielokrotnej mistrzyni Izraela w biegach.
W 1975 założył Wydział Mediów na Uniwersytecie Hajfy i został profesorem nauk politycznych na tej uczelni.
W latach 1969–1981 był radnym w Hajfie, od 1977 do 1999 członkiem Komitetu Centralnego Partii Pracy. Był jednym ze zwolenników Icchaka Rabina podczas jego wewnątrzpartyjnej rywalizacji z Szimonem Peresem. Od 1981 był posłem do Knesetu.
W latach 1988–1992 był wiceprzewodniczącym, od 13 lipca 1992 do 24 czerwca 1996 przewodniczącym Knesetu, wybranym stosunkiem głosów 76:32. W 1993 uczestniczył w rozmowach pokojowych z Jasirem Arafatem w Oslo.
Był jedną z ostatnich osób, z którą rozmawiał premier Izraela Icchak Rabin zanim zginął z rąk żydowskiego nacjonalisty 4 listopada 1995. Przy wielu okazjach reprezentował Kneset za granicą.
W latach 2001–2003 pełnił funkcję ambasadora Izraela w Polsce. Podczas swojej misji w Polsce brał istotny udział w polskim życiu publicznym, do czego przyczyniała się jego biegła znajomość języka polskiego. Od 2000 był Przewodniczącym Rady Instytutu Pamięci Jad Waszem. Jednocześnie gościnnie prowadził wykłady na temat historii i polityki Izraela na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Przez kilka lat współpracował z tygodnikiem „Wprost”, a od 2011 do 2012 z tygodnikiem „Uważam Rze”. Publikował także komentarze w „Rzeczpospolitej”. Od stycznia 2013 był publicystą tygodnika „Do Rzeczy”.
Był autorem kilkudziesięciu książek: dla dzieci, z dziedziny nauk politycznych, na temat zarządu miejskiego oraz Holocaustu.
Od 28 marca 2008 był członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu. Biegle władał językiem hebrajskim, polskim, angielskim i rosyjskim.
W Krakowie w Pigułce właściwie od początku stworzenia redakcji. Michał jest redaktorem zajmującym się tematami ogólnymi i ciekawostkami, nierzadko zahaczając o Kraków.